17 Νοέμβρη: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις στο Ελληνικό Ταεκβοντό είναι απολύτως συμπτωματική

Για να τιμήσουμε τη σημερινή ημέρα αποφασίσαμε να σιωπήσουμε καθ' όλη τη διάρκειά της. Και ας πάρει και μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάποιο Ελληνόπουλο, ας έχει αλλαγές στους κανονισμούς αγώνων, ας γίνεται το Σαββατοκύριακο το Προκριματικό Πρωτάθλημα της Ε.ΤΑ.Β.Ε., ας προκηρύχτηκε το Β΄ Πανελλήνιο Κύπελλο. Η σημερινή μέρα έχει έναν επαναστατικό συμβολισμό. Το συμβολισμό ότι μπορεί ακόμα και ενώ φαίνεται ότι μια δικτατορική, τυραννική και κυρίως βουτηγμένη στη διαφθορά διακυβέρνηση ελέγχει τα πάντα και δεν αφήνει κανένα να σηκώσει κεφάλι, μπορεί μια χούφτα άγουρων παιδιών να ανάψει τη σπίθα της ανατροπής. Σήμερα λοιπόν κατ' επιλογή μας θα σωπάσουμε. Γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να σωπαίνουμε καμιά άλλη μέρα. Ακόμα και κόντρα σε όλες τις πιθανότητες εμείς θα μιλάμε, θα πηγαίνουμε στη δικαιοσύνη να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο.

Γιατί για εμάς η άλλη περίπτωση θα ήταν να κόψουμε τη γλώσσα μας. Τι να την κάνουμε άλλωστε αν μας είναι άχρηστη όπως λέει και ο ποιητής; Για να γιορτάσουμε λοιπόν τα γεγονότα της σημερινής μέρας (άλλωστε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έγιναν ξημέρωμα Παρασκευής 16 προς Σάββατο 17 Νοεμβρίου) σας αφιερώνουμε το ποίημα του Αζίζ Νεσίν (1915-1995) "Σώπα, μη μιλάς".

Ο Αζίζ Νεσίν ήταν Τούρκος συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής. Από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες της Τουρκίας διεθνώς. Γενέτειρά του η νήσος Χάλκη της Κωνσταντινούπολης. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, στα 19 χρόνια του φοίτησε στη σχολή Ευελπίδων της Τουρκίας (λες να ήταν ο τρελός Εύελπις;), το 1939 έγινε ανθυπολοχαγός. Στα γράμματα τον βλέπουμε για πρώτη φορά το 1944 με διηγήματα και ποιήματα στην εφημερίδα “μιλιέτ” και ένα χρόνο αργότερα αποτάχθηκε από το στρατό για τις πεποιθήσεις του. Στο βίντεο απαγγέλλει η Μαριέττα Ριάλδη στη συναυλία για τους πυροπαθείς στο Ηρώδειο στις 29-9-2007.

«ΣΩΠΑ, ΜΗ ΜΙΛΑΣ…» Ένα από τα γνωστότερα ποιήματά του, περιγράφει το φόβο και τα «πρέπει» μιας κοινωνίας ανθρώπων που πια είναι παγκόσμια, που ζει τη «σιωπή της» σαν να έχει από χρόνια... πεθάνει!! Και ξάφνου… ΞΥΠΝΑΕΙ… ΘΥΜΩΝΕΙ… ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ… ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ!!!… ΜΙΛΑΕΙ… ΜΙΛΑΕΙ… ΦΩΝΑΖΕΙ… ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ΥΠΑΡΧΩ… ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!!!!!!

Σώπα, μη μιλάς…

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή

κόψε τη φωνή σου

σώπασε και  επιτέλους

αν ο λόγος είναι άργυρος

η σιωπή είναι χρυσός

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

"σώπα"

Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή,

και μου λέγαν: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου έλεγε:

"κοίτα μην πεις τίποτα, και σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια,

"Τι σε νοιάζει μου έλεγαν",

"θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα”

Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα"

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά, και τα έμαθα να σωπαίνουν,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και

ήξερε να σωπαίνει

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα"

Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβούλευαν:

"Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και Σώπα"

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,

μας ένωνε όμως, το Σώπα

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα"

και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα,

κι όλα πολύ Εύκολα,

μόνο με το Σώπα

Μεγάλη τέχνη αυτή το "Σώπα"

Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου

κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και καν’ την να σωπάσει

Κόψε την σύρριζα

Πέτα την στα σκυλιά

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά

Δε θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά

να μιλάς χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι με εσάς"

Αχ! Πόσο θα' θελα να μιλήσω ο κερατάς

και δε θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψε τη αμέσως

Δεν έχεις περιθώρια

Γίνε μουγκός

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου

Για να είσαι τουλάχιστο σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δε θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με ένα ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!!!

Έτσι λοιπόν σήμερα και εμείς σωπαίνουμε. Σας αφήνουμε μια μέρα περισυλλογής και σας καλούμε από την επομένη να ενωθείτε μαζί μας στο κίνημα των ΕΠΩΝΥΜΩΝ. Μιλήστε, μιλήστε επώνυμα, μην τους φοβάστε, δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα. Φτάνουν τα ανώνυμα μηνύματα. Κοιτάξτε με πόσο θράσος κομπάζουν οι ίδιοι μέσα στις ατασθαλίες και την αλαζονεία τους. Εδώ έπεσαν αυτοκρατορίες.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ, 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016